Dawne domy fromborskich kanoników to budowle willowe umiejscowione za murami Wzgórza Katedralnego po jego zachodniej i południowej stronie. Są one unikatem w skali kraju a już z pewnością jedynym takim w swoim rodzaju zespołem architektonicznym w północnej Polsce.

Z założenia wyraźnie nawiązują one do stylu polskich dworków o bogatym wyposażeniu wnętrz i usytuowaniu w ogrodach.

Pierwsze wzmianki o kanoniach zawarto w przywileju lokacyjnym Fromborka z roku 1310. Wówczas to takie osiedle roztaczało się z trzech stron wzgórza. Początkowo kanonii było dwanaście i położone były na wzgórzu zachodnim a także wzdłuż dzisiejszej ulicy Katedralnej - jedna na wzgórzu wschodnim a ostatnia po stronie północnej poniżej dawnej bramy północnej.

Każdy z kanoników katedralnych w chwili instalacji otrzymywał folwark oraz parcelę pod budowę kanonii. Dotyczyło to także towarzyszących budynków gospodarczych. Tradycją też było, aby kolejny kanonik był zobowiązany po śmierci poprzednika do wykupienia sobie na własność poszczególnych kanonii a w razie zniszczenia, do jej odbudowy.

Liczne wojny, które przetoczyły się przez te tereny i nawiedziły Frombork w wieku XV i XVII, często doprowadzały do niszczenia i zrujnowania kanonii, które jednak później odbudowywano, często zmieniając architektonicznie. W XVIII wieku liczba kurii wzrosła do siedemnastu, jednakże do naszych czasów w obecnym kształcie i wystroju zachowało się jedynie siedem. Niestety współcześnie wszystkie one dają nikłe wyobrażenie o dawnym wyglądzie. Zniknęło także to, co je kiedyś otaczało, czyli budynki gospodarcze i dawne ogrody wraz z upiększeniami.

Kanonie we Fromborku są integralną częścią całości zabudowy Wzgórza Katedralnego. Niegdyś poszczególne budynki były połączone podziemnymi przejściami. W roku 1958 wszystkie istniejące do dziś kanonie wpisane zostały do rejestry zabytków.